ข้าวใบเขียว

เขียวเขียว เขียวใบข้าว

เรียวใบยาว ข้าวใบเขียว

ไม่ช้า ออกรวงเรียว

ได้เก็บเกี่ยว เรียวรวงทอง

จะหลั่งถ้อยร้อยริน..จินตนา: แว่วสายลม :

จะหลั่งถ้อยร้อยริน..จินตนา: แว่วสายลม :

แว่วสายลม :

ลมหายใจ แห่งฉัน ณ วันนี้

มันยังมี เธออยู่ รู้บ้างไหม

แม้เวลา เลยผ่าน เนิ่นนานไป

ยังชัดใส ไหวหวาม อยู่ครามครัน 

เมื่อสวรรค์ มีตา ฟ้ากำหนด

ไม่ทดท้อ ระย่อ จะขอฝัน

ปีนที่สูงมุ่งสู่ประตูตะวัน

เพื่อเก็บมัน วันรุ่ง ของพรุ่งนี้

หลับคืนนี้ จะมีใคร ในใจเพ้อ

หรือในนั้น  มีเธอ เสมอนี่

หรือหลับหลับ ตื่นตื่น ขื่นราตรี

หรือว่ามี สิ่งหลอน ตอนเรานอน

ขอเป็นข้ารองบาททุกชาติไป

ใครจะอยู่ สีไหน เราไม่ว่า

ขอเพียงอย่า หยามหมิ่น ภูมินทร์ข้า

เพราะเรารัก มั่นคง องค์ราชา

ขอเป็นข้า รองบาท ทุกชาติไป

แผ่นดินของเรา

ถ้าเราเหมือน คงไม่เห็น การเข่นฆ่า
เจรจา ด้วยสันติ วิถีปราชญ์
มันต่างที่ ประโยชน์ตน บนอำนาจ
ทำให้ชาติ อ่อนแอ และแย่ลง

ใช้เงินซื้อ ยื้อเงินขาย ได้อย่างคิด
คุณธรรม วิกฤต จิตประสงค์
ทำเพื่อตน พวกหมู่ อยู่ดำรง
ข่มเหงองค์ ราชัน มันไม่แคร์

มันยังคง หยามหยาบ ปราบไม่สิ้น
หรือแกล้งผิน หลังให้ ไม่แยแส
ปล่อยให้คน หยามหมิ่น ลิ้นรังแก
หรือว่าแค่ กลลวง...ติดบ่วงกล

แผ่นดินนี้ เคยสงบ รบไม่ขลาด
ประชาราษฎร์ เลือดทา มาหลายหน
มาเห็นไทย ฆ่ากัน มันเหลือทน
แค่วังวน กลลวง ด้วยบ่วงเิงิน....

โลกกว้าง

รู้ไหมว่า โลกใหญ่ ไพศาลนัก

มีความรัก ทุกแห่งหน บนฟ้าแล้ง

ขอแค่เพียง เดินออกมา อย่าล้าแรง

ก็เห็นแสง รังรอง ของตะวัน..

มองด้วยใจใฝ่รู้จะดูเห็น
ว่าโลกเป็นเช่นไรเหมือนในฝัน
แค่คิดว่าทุกอย่างคือรางวัล
ที่แบ่งปันให้ชีวิต..ลิขิตเอง

http://www.youtube.com/watch?v=QsAgwCOCgBY&feature=autoplay&list=ULJOWOQrjHSDM&lf=mfu_in_order&playnext=12

เสียงใบไผ่

เสียงขลุ่ยครวญ พาดดาว ลมหนาวพัด
มันกร่อนกัด อารมณ์ ยามลมหวน
ดอกนมแมว กอนั้น กลิ่นรัญจวน
ให้ทบทวน บางอย่าง..ที่ร้างรา..

แบก-วาง-ว่าง

คนมีกรรมต้องใช้กรรมตามที่ติด
หากวางจิตลงได้ใจคงว่าง
ไม่ต้องแบกให้หนักจักอำพราง
ปีกบุญกาง ร่มเงา..ให้เราเอง

ก้าวเล็ก ๆ

ก้าวเล็กเล็ก ขอให้ก้าว สาวเท้าถี่
ก็ยังมี วันถึง ซึ่งจุดหมาย
อย่าลังเล กับเสียง ที่เรียงราย
มันอาจสาย เมื่อไปถึง..พึงระวัง

ชงโค

เห็นชงโค ดอกแรก ผลิแตกช่อ

งามละออ ม่วงเด่น เป็นราศรี

มันคงชู ตั้งแต่เช้า หนาวฤดี

แต่เจ้าของ ไม่มี หรี่ตาดู

เมื่อเข้าบ้าน ตอนเย็น จึงเห็นชัด

สวยถนัด กลีบสง่า จัดว่าหรู

พอจะอวด ชาวบ้าน ผ่านประตู

เจ้าคงชู ดอกเด่นงาม อีกยามนะ..

ระยะทาง

ตะวันลา รัตติกาล ผ่านมาทัก
คิดถึงนัก คนไกล ในความฝัน
ระยะทาง ความอดทน คนไกลกัน
คงไม่บั่น รักนั้น ให้สั้นลง

ความเหงาแผ่ ซ่านเศร้า เข้าแทนที่
เมื่อราตรี เติมอารมณ์ สมประสงค์
พิสูจน์ใจ หนักแน่นนั้น ว่ามั่นคง
ว่ายืนยัน ยืนยง ตรงต่อใจ 

กินกวีแทนข้าว

กินกวีแทนข้าวแม้ด่าวดิ้น
ดีกว่ากินหินทรายละอายชั่ว
จะขัดขืนยืนยันมั่นในตัว
ไม่ก้มหัวให้อธรรม..ระยำเลว

ฤๅถึงยุคจะดับสูญ

อาจเป็นเพราะถึงยุคของทุกข์โศก

คนทั้งโลกร้องไห้ในยุคเข็ญ

ประเทศไทยก็ร้าวเข้าประเด็น

มันอาจเป็นความวิโยคของโลกนี้

ยุคข้าวยากหมากแพงแก่งแย่งยื้อ

ยุคที่ถือเงินตรากว่าศักดิ์ศรี

ยุคที่คนเข่นฆ่าประดามี

ยุคเศรษฐี-ยาจก..ตกพร้อมกัน 

เหงา-เศร้า

สิ้นหวังทุกสิ่งอย่างบนทางฝัน
อ้างว้างอยู่อย่างนั้นในวันเหงา
มีใครบ้างแบ่งปันช่วยบรรเทา
เห็นแล้วเศร้า ในอก สะทกสะท้อน..

วางทุกอย่างบนทางระหว่างฝัน

ทดท้อมันเกินกว่าจะไถ่ถอน

หันหน้าไปทางใดเล่าโฉมบังอร

                     เขาร้างรอนแรมไกลไม่หวนคืน ...(FreeDom Mind ‎..)

เมื่อสิ้นหวัง สิ้นสุข ทุกข์ท่วมท้น
เมื่อสิ้นคน เหลียวแล แค่สะอื้น
หวังทั้งที่ ไร้หวัง ทุกนั่งยืน
หวังโชคคืน อีกครั้ง...ก็ยังดี.

อรุณรุ่ง

อรุณรุ่ง พรุ่งวัน ตะวันทัก
ชีวิตจัก หมุนมา ตามฟ้านั่น
เดินต่อไป ตามทาง ของกลางวัน
ถี่กระชั้น รีบรุก ทุกนาที

ลมหายใจ เข้า-ออก บอกจังหวะ
ด้วยระยะ ของจิต ชีวิตนี้
อยู่บนโลก สุขโศก โยกทวี
กรรมชั่ว-ดี สถิต นิจนิรันดร์..

ยามท้อแท้

เมื่อยามที่ท้อแท้
เมื่อยามที่แพพ่าย
เมื่อยามหัวใจสลาย
มันคล้าย ๆ จะหมดแรง

เหตุอันใด ทำให้ท้อ
งานหรืออะไรหนอทำให้
ถ้าบ่นแล้วสบายใจ
ให้บ่นได้...3 วัน ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ไม่มีอะไรในกอไผ่...
เพียงแค่ใจ มันแกว่ง ตามแรงปั่น
ยิ่งกว่า คมมีด กรีดจาบัลย์
พอข้ามวัน คงหลุด...จากจุดนี้

โถ...นึกว่าจะแน่ !
ก็แค่"มาร"ผ่านมาทำหน้าที่
พิสูจน์ความแข็งแกร่งแห่งชั่ว-ดี
ถ้าเท่านี้ยังท้อ...ก็น่ากลัว (จะแย่)  ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ได้พบมารสำราญจิต..
ได้พิชิต ความโฉดเขลา เงาสลัว
ของอำนาจ บาทใหญ่ ที่ใกล้ตัว
ความดี-ชั่ว กับดัก ผลักความดี..

ก็เรื่อง...ธรรมดาโลก
เหมือนนิยายรัก,โศก ใส่สี
จริงคือเท็จแต่เท็จจริงมันไม่มี
บนเส้นทางสายนี้..จึงอย่างนั้น.(ยังไม่ชินอีกหรือครับ) ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ธรรมดา ธรรมดา คาถาท่อง
อย่ามัวร้อง ว่าแพ้ มันแค่ฝัน
ธรรมะ ทำใจ ต้องคู่กัน
เมื่อสวรรค์ มีตา ฟ้าคงเห็น

นี่..ปลอบใจตัวเอง..ใช่ไม๊ ?
ยิ่งปลงยิ่งไปยิ่งใช่เล่น
รอสวรรค์ช่วยทำยิ่งลำเค็ญ
เพราะความจริงก็เห็น...เป็นไปไม่ได้...ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

เป็นทางออก ที่เฉาโฉด โกรธสวรรค์
ไม่ลงฑัณฑ์ ไร้ตา เหมือนบ้าใบ้
ปล่อยคนผิด ลอยนวล มากวนใจ
เชื้อโรคร้าย แผ่กระจาย ไปหลายวา

แค่เข้ามาทดสอบตอบความแกร่ง
ว่ามีแรงหรือท้อถอยคอยวาสนา
สิ่งที่เป็นด้วยโชคช่วยหรือนำพา
แค่นั้นหนาอย่าคิดมากให้ยากนาน ...FreeDom Mind ‎...

อย่า-กลัว

อย่ามาคิดสงสารพาลมารัก
อย่าหว่านชักแม่น้ำหมายตามสอย
อย่าเอ่ยอ้างวาสนาพาเลื่อนลอย
อย่ามัวคอยเอาใจไม่ได้การ

กลัวใจจะอ่อนไหวไปตามนั้น
กลัวว่าวันผ่านพ้นจนเกินขาน
กลับรับปากเขาไปไม่ช้านาน
กลัวสงสารตัวเอง..แบบเกรงใจ

อย่ามาตีสนิทมีพิษซ่อน
อย่ามาอ้อนอ่อนหวานพาลอ่อนไหว
อย่ามาแกล้งทำดีต่อนี้ไป
อย่ามาใกล้ อย่ามา..มองตากัน

กลัวอ่อนไหวในคำทำให้หมอง
กลัวน้ำตาจะนองเพื่อนพ้องขัน
กลัวพบความโศกเศร้าไม่เท่าทัน
กลัวจะฝันสลายกลางสายชล..

http://www.youtube.com/watch?v=WQbUEYaNUik&feature=related

น้ำใจไหลหลั่งริน

วันที่น้ำ ไหลหลั่ง ดั่งฟังโกรธ
สายธารโหด เชี่ยวไหล ไปท่วมถิ่น
ไทยก็มี น้ำใจ ไหลหลั่งริน
ซับชีวิน ซับชีวิต..ซับจิตใจ

อาหารเพียงมื้อยื้อชีวิต
ไม่ยึดติดความอร่อยค่อยค่อยใส่
เพื่อยังชีพ แรงกาย ลมหายใจ
เพื่อวันใหม่ วันหวัง แม้ยังเลือน

ทุกข์ท่วมท้นล้นไทยไปทุกหย่อม
ทุกข์มาพร้อมหน้ากันวันฟ้าเคลื่อน
ทั้งรวยจนทนกันนั้นหลายเดือน
ยิ้มทั้งเปื้อนน้ำตาไหลบ่าริน

เห็นรอยยิ้มผู้รับประทับยิ้ม
คนให้อิ่มเอมใจไม่รู้สิ้น
แบ่งความสุขกันไปใจได้ยิน

คนได้กินได้ใช้..คงคลายทุกข์

ทหารแท้

เมื่อพี่น้องร่วมชาติอนาถทุกข์
ใครจะสุขอยู่ได้ไม่มาแก้
ใครจะผูกใครจะชังใครรังแก
ทหารแท้ คือช่วยเหลือ เมื่อไทยทุกข์..

ขายขำ..ผู้นำไทย

น่าสงสารอัดอััน..ไม้กันหมา
ยอมถูกด่าเพื่อพี่ชาย..ได้สมหวัง
เป็นหุ่นเชิดเลิศลอย..ต้องคอยฟัง
ใครร้องสั่งอย่างไร..ก็ทำตาม

ใครเขียนมาให้อ่าน..ก็ขานขับ
ท่องสดับสำเนียง..เลี่ยงคำถาม
แสนสงสารคนฟัง..นั่งประนาม
ให้นิยาม "ขายขำ ผู้นำไทย"

ปล่อย

จะเห่าหอน กันไป ถึงไหนนั่น
จะรำพัน กันไป ถึงไหนนี่
ท้ายที่สุด สุดท้าย ตายอยู่ดี
เลิกแบ่งสี แบ่งพรรค..มารักกัน

น้ำท่วมกรุง..ผักบุ้งโหรงแหรง

น่าสังเวช ประเทศไทย ที่ใหญ่ยิ่ง
ถูกแม่หญิง ปกครอง จนร่องแหร่ง
เมื่อน้ำท่วม เมืองหลวง จนร่วงแรง
ผักบุ้งแซง แย่งกันโผล่..โชว์สายตา

ใครสาปแช่งใครไว้หลายเดือนก่อน

 คิวต่อไปที่ไหนใคร่อยากรู้
 เหล่ากูรูบอกว่าเป็นเมืองหลวง
 คือบาปกรรมที่ทำมาตามทวง
 ให้ตกบ่วงเหวกรรม..อันล้ำลึก

 ใครสาปแช่งใครไว้หลายเดือนก่อน
 มันมาย้อนสนองคืนยามดื่นดึก
 กฎแห่งกรรมกระโดดใส่ใครจะนึก
 ความรู้สึกไร้หนทาง..คนสร้างกรรม

เปลือกธรรม

ถึงยุคเสื่อมเลื่อมพรายเป็นลายริ้ว
คำภีร์ปลิวไร้ค่า..อย่ามาสอน
พระธรรมอยู่ในตู้ฤดูกาล
ภิกษุขาน เปลือกธรรม..ว่าพระธรรม

สูงสุดสู่สามัญ

เพื่อนต่างสีต่างลายต่างสายชั้น
มาแบ่งปันอมยิ้มอิ่มความหมาย
คนหรือสัตว์ดิ้นรนพ้นความตาย
แต่สุดท้าย สูงสุดกู่..สู่สามัญ

ฝ่ากระแสน้ำไปด้วยกัน

ว่ายฝ่ากระแสน้ำในยามทุกข์
สัตว์ไร้สุขคนโศกจนโลกหม่น
น้ำท่วมกรุงเก่าหนักเกินจักทน

โอ้ฟ้าฝน ตั้งเค้า อีกคราวแล้ว

เหลืออะไร

ไร้คำจะเอื้อนเอ่ย
ไม่เคยพบไม่เคยเห็น
น้ำตาไทยกระเซ็น
จะเป็นเช่นนี้อีกกี่วัน


อยุธยาจมใต้น้ำ
ยิ่งกว่ายามเสียเขตขัณฑ์
ยังเหลือป่าพนาวัน
นี่มันเหลือเชื่อเหลืออะไร

คอยลมเกี่ยวใจ

ลมยังพริ้วปลิวโบกกระโชกเรื่อย
ดูไม่เหนื่อยเลยลมห่มฟ้าค่ำ
แมงกลางคืนสะอื้นเสียงงึมงำ
แว่วลำนำเพลงช้า...จากฟ้าไกล...

ชนชั้น

จะนกกาห่านหงส์ใจคงรู้
ว่าตัวกูสูงต่ำดำหรือขาว
ใช่ภาพลักษณ์จักตอกบอกเรื่องราว
จะผ่องพราวขาวดำรู้..ดูที่ใจ

ธรรมชาติลงทัณฑ์

เห็นหรือยังในที่สุดมนุษย์เอ๋ย

อะไรเลยที่เหลือเพื่อให้เห็น

ธรรมชาติเอาคืนยื่นประเด็น

และมันเป็นเช่นนี้..มานิรันดร์

ยังแย่งชิงเด่นดีแบ่งสีเสื้อ

แล้วที่เหลือคือว่างปล่าเขลาไหมนั่น

มาร่วมมือฝ่าทุกข์ยากฝากถึงกัน

ธรรมชาติ ประชาทัณฑ์...กันทั่วแล้ว

น้ำท่วมไทย

ตกกระหน่ำซ้ำชัดระบัดไหว
ทำอย่างน้ำนองเต็มท้องทุ่ง
ไหลทะลักเข้าเมืองนองเนืองกรุง
อยุธยาน้ำมุ่งเต็มคุ้งลาน

 รักษาตัวไว้นะญาติมิตร
อย่ายึดติดสมบัตพัสถาน
หาเอาใหม่ข้างหน้าไม่ช้านาน
ของให้ท่านอพยพหลบน้ำเลย

วิปริตฝนฟ้าพายุซ้ำ
จึงระกำไม่หยุดพุทโธเอ๋ย
ช่วยกันนะน้ำใจไทยอย่างเคย
อย่าอยู่เฉยพี่น้อง..ยามต้องทุกข์

· · แชร์

ตระหนก

เสียงประทัดสนั่นลั่นไปทั่ว

มันน่ากลัวหรือครึกครื้นให้ตื่นเต้น

ไม่อยากยินเสียงนี้มีประเด็น

เกือบตกเป็นเหยื่อระเบิดบ้านเกิดตน

ได้ยินประทัดดังยังผวา

ตระหนกตื่นทุกคราไร้เหตุผล

แล้วจะหนีไปไหนหนีใจตน

ก็ไม่พ้นทนผวาละล้าละลัง

โลกนี้คือละคร

ไม่อยากจะทำกร่างแบบอย่างเขา
มันคงไม่เข้าท่าประสาหญิง
แต่ใยมีผู้ซึ่งมาพึ่งพิง
ให้ทำสิ่งโน่นนี่หน้าที่นำ


แล้วคนที่เป็นชายคล้ายเข้มแข็ง
ไม่แสดงบทบาทวางมาดขำ
ดูอ่อนแอแป้ป้อนั่งรอคำ
แล้วจะทำไฉนอย่างไรกัน

ทั้งสิ้นคิดสิ้นคำทำลวงโลก
ทั้งสับโขลกโยกงบกลบจัดสรร
เก่งอย่างเดียวคือโกงกินจนลิ้นพัน
เมื่อถึงวันต้องเคลียร์..เอี้ยกบดาน

อยากลืมกลับจำ

อยากลืมเรื่องไร้สาระรกสมอง
เก็บมากองฝังดินให้สิ้นซาก
หรือว่าเผาทำลายคล้ายปิดฉาก
หรือไม่ฝากทะเลลมไปถมทราย

ทำอย่างไรก็ยังจำน่าขำนี่
จะกี่เดือนกี่ปีไม่สลาย
ยังเด่นชัดยิ่งฝันพรรณราย
เจ็บเจียนตาย เมื่อตื่น..ฟื้นขึ้นมา

อยากจะลบอยากจะลืมเรื่องรกรก
แล้วเก็บตกสาระตามประสา
ทำวันนี้ตามความเชื่อเหลือเวลา
มันอาจช้าหากไม่ทำ..ตามที่คิด

ถึงเวลา..ฟ้อง

หัวใจ.ละเหี่ย.เป็นเบี้ยล่าง
คนสมอ้าง.ถือกฎหมาย.ช่างขายหน้า
เที่ยวข่มขู่.เชิดหู.ดูหางตา
จะรู้ว่า.ใครแน่..มาแก้อาย

มาเจอคน.รู้กว่า.ทำหน้าเร้อ
แล้วจะเจอ.ถูกฟ้อง.ต้องกฎหมาย
สวัสดิการ.ของคน.ป่นทำลาย
ไม่กลัวตาย บอกให้รู้..ดูต่อไป


ในเมื่อรอมชอม.ไม่ได้ผล
ก็แค่คน.เหมือนกัน.ไม่หวั่นไหว
ถึงเวลา.ต้องล้าง.หรืออย่างไร
ฟ้องมันให้.รู้ว่า.ใช่ค้าความ


แต่ต้องการ.มาตรวัด.บรรทัดฐาน
เมื่อทำงาน.ไร้ยุติธรรม.ถูกหยันหยาม
มันต้องเล่น.บทหนัก.กันสักยาม
แล้วนับหนึ่ง.สองสาม.ก้าวข้ามไป


ถึงทางตัน.หันมาสู้.เพื่อดูผล
เขาก็คน.เราก็คน.ทนไม่ไหว
ถูกบีฑา.บ้าบอ.ท้อทำไม
ใยไม่ใช้.กฎหมาย..ไว้ช่วยคน


หรือว่ากฎหมาย.บ้านเมืองนี้
เขียนให้มี.เข่นฆ่า.โฉดช้าฉล
ไม่ได้แก้.ปัญหา.ประชาชน
เพราะว่ามนต์.แห่งกฎหมู่..มันดูดี


เพลานี้.คนดี.ล้วนหนีหาย
เหลือเพียงใหญ่.คับฟ้า.ประดาผี
สูบไม่เลือก.เกลือกกระหาย.ในบัตรพลี
ไม่รักษา.หน้าที่.พลีแผ่นดิน (หวาน คำ)


เพราะสันดาน.คนดี.ที่ถูกต้อง
ไม่สนอง.อำนาจ.จนชาติสิ้น
ข้าราชการ.ตัวดี.ที่โกงกิน
เพราะใช้ลิ้น.เลียหวัง.เด่นดังดี

แค่เขาโยน.ตำแหน่งใหญ่.ก็ใจปลื้ม
ลืมตัว.ลืมตน.ลืมหน้าที่
รับใช้เยี่ยงทาสกระวาดกระวี
ลืมศักดิ์ศรี.ความเป็นคน..สับสนจริง

ขี้ข้าเงิน

เงินเป็นถุง เป็นถัง นั่งยิ้มแฉ่ง

ใครจะแข่ง วาสนา ขี้ข้าไพร่

ทำดีทำชอบ มอบกันไป

เมื่อเลือกไร้ ศักดิ์ศรี ขี้ข้าเงิน

RAIN

ฟ้าร่ำมิยอมหยุดหย่อน
เปียกปอนท่วมทั่วหัวระแหง
ชาวนาอุตส่าห์ลงแรง
ใยแกล้งกันได้ลงคอ

สัตว์เลี้ยงตายน่าอนาถ
พายุสาดฝนซัดพัดต่อ
ยากแค้นขื่นข้นทนรอ
ใครหนอพอได้เยียวยา

จะอยู่จะกินถิ่นนี้
มากมีทุเรศเสดสา
กินข้าวแจกแลกน้ำตา
ชาวนาสิ้นข้าว..ร้าวใจ