พลัดถิ่น.มาไกล..ถึงในเกาะ
ก็เพราะ.ไร้เส้น..เช่นใครเขา
ติดเกาะมา.สิบปี..แล้วนี่เรา
ยามเหงาเหงา.เดินย่ำทราย..ชายหาดงาม
น่าสงสาร.ไม่มีใคร..ไหนมาเยี่ยม
เราซิเตรียม.ปลาสะดุ้ง..กุ้งมะขาม
หอยชักตีน.ปูไข่..ตัวใหญ่ตาม
เฝ้าเพียรถาม.คนมากิน... ณ ถิ่นนี้
จะหลั่งถ้อยร้อยริน..จินตนา..... อหังการ์ท้าโลกแม้โศกศัลย์.... จะยืนหยัดแข็งขืนเพื่อยืนยัน.... เดินตามฝันท้าทายลมหายใจ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น