วันพฤหัสบดีที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

โจรสำนึก




ปล้นเขามาตลอด ยามปลอดโปร่ง
หากลโกงหลายวิธี ที่จะได้
ทั้งขู่เข็ญบังคับ รับเอาไป
มากเท่าไรยิ่งดี อิ่มพีมัน

เมื่อสวรรค์มีตา ได้จารึก
จดบันทึกผลกรรม ที่ทำนั่น
หนีใดจะพ้นบ่วง ห้วงโลกันต์
กลับใจก็ไม่ทัน บันทึกแล้ว

ถึงทำบุญด้วยทรัพย์ นับหมื่นแสน
ก็ทดแทนไม่ได้ ใช่ล้างแก้ว
กรรมก็ยังเป็นกรรม ย่ำเป็นแนว
อาจเบาแผ่วลงบ้าง... ใช่ล้างกรรม




วันอังคารที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

ยามที่ใจแหว่งหวิ่น




ใครปีกหักร้าวราน ซานมาหา
ก็เยียวยาให้หาย ไร้แผลสิ้น
ให้แรงใจเต็มร้อย แล้วปล่อยบิน
ทั้งที่ใจแหว่งหวิ่น สิ้นราคา

Mattsi Peematt
เป็นที่พึ่ง ร่มไทร ให้ใครรัก
ใครขาแง่ง แข้งหัก มักมาหา
เป็นที่พัก คนเศร้า เหล่านกกา
เป็นบุญตน บุญตา สง่างาม...

น้ำตาไหลในอก สะทกสะท้าน
แกล้งหน้าบานเต็มหน้า ว่าใจชื่น
แท้ที่จริงอกร้าว เกินกล่าวกลืน
จำต้องฝืนยืนอยู่ เพื่อผู้คน..


วันอาทิตย์ที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

อุ่นไอป่า


แสงฉายฉานซ่านแผ่ แผลน้ำค้าง
หนาวคงจางร้างเลือน ให้เหมือนเก่า
อุ่นไอรักโอบกอด พรอดเบาเบา
ใต้ร่มเงาแห่งป่า คราหนาวเยือน..


ประทวน พิกุลทอง
เมื่อแสงฉานปานไฟจนไหม้เผา
เจ้าดอกเหงา กลับบาน ตามกาลเคลื่อน
คนห่างไกล ไฉนหนา ต้องลาเลือน
คือบทเรียนย้ำเตือนทั้งเดือนปี




สุนันยา ประภาพันธุ์ ...

หยาดหยดน้ำ ฉ่ำใส ปลายดอกขาว
ดูพร่างพราว ราวเพรช ด้วยเม็ดสี
งามสะอ้าน ปานเปรียบ เทียบมณี
เกินกว่าที่ กล่าวชม ให้สมจริง...



วันพฤหัสบดีที่ 8 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

ปืนบงการ




โอ้! ใจคนช่างดำ ทำกันได้
เห็นความตายเป็นเรื่อง แสวงหา
ไม่พอใจก็สาปส่ง ลงอาญา
ชี้ชะตาชีวิต ให้ปลิดปลง

ด้วยกระสุนไร้ค่า ราคาถูก
ไม่กี่ลูกบงการ สังหารส่ง
สังคมนี้มือดำ ต่ำทรามลง
เมื่อคนชั่วทรนง..ยังบงการ.