สามสิบสาม ปีที่จาก
มันนานมาก ให้คิดถึง
รอวัน อันตราตรึง
อีกครั้งหนึ่ง ได้พบกัน
โอ้จำ กันไม่ได้
มากันไกล จากไหนนั่น
มิตรภาพ ที่ทราบกัน
ทำให้ฉัน นับวันคอย
เฒ่าชะแร แก่ชรา
ด้วยแววตา ฝ้าแก้มย้อย
ผมขาว ก็ไม่น้อย
ทิ้งร่องรอย ประสบการณ์
บ้างเบื่องาน พาลเต็มอิ่ม
จึงต้องยิ้ม ไปเลี้ยงหลาน
เบื่อระบบ ราชการ
จึงนอนบ้าน โบกมือลา
บางคนใหญ่โต โก้เก๋
เป็น ผอ.สุดเท่ เริงร่า
ควงกิ๊ก ริกรี้ เฮฮา
ไม่กล้ารู้จัก ทักทาย
รอยยิ้ม มิตรภาพ แม่นมั่น
ตัวฉัน เหมือนเดิม เริ่มร่าย
โอ้เพื่อน มากัน มากมาย
จำไม่ได้ หลากหลาย ทายทัก
ช่วยทัก กันหน่อย เพื่อนเอ๋ย
ไม่เคย พบปะ มานานนัก
คนละห้อง ใช่ว่า ไม่รู้จัก
อาการหนัก ลืมเลือน เพื่อน สว.
ขอทักทายตรงนี้ นะพี่น้อง
ได้ไม่ต้อง ตกหล่น ให้ตัดพ้อ
รักคิดถึงเพื่อน กี่เดือนรอ
ที่มาก็ หวังพบ ประสบกัน.