เจ้าอาจเป็นดอกหญ้าที่ค่าน้อย
เจ้าอาจคอยวาสนามาไม่ถึง
เจ้าไม่อาจใขว่คว้าหาที่ดึง
เพราะเจ้าตึงเกินกว่าหญ้าต้นใด
แม้มงกุฎแสนสวยเจ้ายังถอด
เพราะใบ้บอดสวมไปคงไม่ใช่
มันไม่เหมาะกับเจ้าทุกคราวไป
ดอกหญ้าใส่อะไรก็ไม่งาม
เจ้าจงเป็นดอกหญ้าท้าลมฝน
ใครจะก่นไร้ค่าว่าเหยียดหยาม
หยุดเอาใจไปใส่กับใครทราม
ควรอยู่ตามความคิดกับจิตตน
ค่าของชีวิตอย่าติดภาพ
เพราะมันฉาบด้วยมายาพาสับสน
คิดว่านั่นคือใช่กรีดกรายกล
หลงเงาคนรอบข้างพบทางตัน
ถอยมาออกสักก้าวแล้วมองกลับ
มีคนรับเพทภัยใหญ่มหันต์
เพราะเขาหลงกิเลสเศษเถาวัลย์
มันจึงพันรัดแน่น..เห็นแก่นแท้..
.jpg)