ทหารแท้

เมื่อพี่น้องร่วมชาติอนาถทุกข์
ใครจะสุขอยู่ได้ไม่มาแก้
ใครจะผูกใครจะชังใครรังแก
ทหารแท้ คือช่วยเหลือ เมื่อไทยทุกข์..

ขายขำ..ผู้นำไทย

น่าสงสารอัดอััน..ไม้กันหมา
ยอมถูกด่าเพื่อพี่ชาย..ได้สมหวัง
เป็นหุ่นเชิดเลิศลอย..ต้องคอยฟัง
ใครร้องสั่งอย่างไร..ก็ทำตาม

ใครเขียนมาให้อ่าน..ก็ขานขับ
ท่องสดับสำเนียง..เลี่ยงคำถาม
แสนสงสารคนฟัง..นั่งประนาม
ให้นิยาม "ขายขำ ผู้นำไทย"

ปล่อย

จะเห่าหอน กันไป ถึงไหนนั่น
จะรำพัน กันไป ถึงไหนนี่
ท้ายที่สุด สุดท้าย ตายอยู่ดี
เลิกแบ่งสี แบ่งพรรค..มารักกัน

น้ำท่วมกรุง..ผักบุ้งโหรงแหรง

น่าสังเวช ประเทศไทย ที่ใหญ่ยิ่ง
ถูกแม่หญิง ปกครอง จนร่องแหร่ง
เมื่อน้ำท่วม เมืองหลวง จนร่วงแรง
ผักบุ้งแซง แย่งกันโผล่..โชว์สายตา

ใครสาปแช่งใครไว้หลายเดือนก่อน

 คิวต่อไปที่ไหนใคร่อยากรู้
 เหล่ากูรูบอกว่าเป็นเมืองหลวง
 คือบาปกรรมที่ทำมาตามทวง
 ให้ตกบ่วงเหวกรรม..อันล้ำลึก

 ใครสาปแช่งใครไว้หลายเดือนก่อน
 มันมาย้อนสนองคืนยามดื่นดึก
 กฎแห่งกรรมกระโดดใส่ใครจะนึก
 ความรู้สึกไร้หนทาง..คนสร้างกรรม

เปลือกธรรม

ถึงยุคเสื่อมเลื่อมพรายเป็นลายริ้ว
คำภีร์ปลิวไร้ค่า..อย่ามาสอน
พระธรรมอยู่ในตู้ฤดูกาล
ภิกษุขาน เปลือกธรรม..ว่าพระธรรม

สูงสุดสู่สามัญ

เพื่อนต่างสีต่างลายต่างสายชั้น
มาแบ่งปันอมยิ้มอิ่มความหมาย
คนหรือสัตว์ดิ้นรนพ้นความตาย
แต่สุดท้าย สูงสุดกู่..สู่สามัญ

ฝ่ากระแสน้ำไปด้วยกัน

ว่ายฝ่ากระแสน้ำในยามทุกข์
สัตว์ไร้สุขคนโศกจนโลกหม่น
น้ำท่วมกรุงเก่าหนักเกินจักทน

โอ้ฟ้าฝน ตั้งเค้า อีกคราวแล้ว

เหลืออะไร

ไร้คำจะเอื้อนเอ่ย
ไม่เคยพบไม่เคยเห็น
น้ำตาไทยกระเซ็น
จะเป็นเช่นนี้อีกกี่วัน


อยุธยาจมใต้น้ำ
ยิ่งกว่ายามเสียเขตขัณฑ์
ยังเหลือป่าพนาวัน
นี่มันเหลือเชื่อเหลืออะไร

คอยลมเกี่ยวใจ

ลมยังพริ้วปลิวโบกกระโชกเรื่อย
ดูไม่เหนื่อยเลยลมห่มฟ้าค่ำ
แมงกลางคืนสะอื้นเสียงงึมงำ
แว่วลำนำเพลงช้า...จากฟ้าไกล...

ชนชั้น

จะนกกาห่านหงส์ใจคงรู้
ว่าตัวกูสูงต่ำดำหรือขาว
ใช่ภาพลักษณ์จักตอกบอกเรื่องราว
จะผ่องพราวขาวดำรู้..ดูที่ใจ

ธรรมชาติลงทัณฑ์

เห็นหรือยังในที่สุดมนุษย์เอ๋ย

อะไรเลยที่เหลือเพื่อให้เห็น

ธรรมชาติเอาคืนยื่นประเด็น

และมันเป็นเช่นนี้..มานิรันดร์

ยังแย่งชิงเด่นดีแบ่งสีเสื้อ

แล้วที่เหลือคือว่างปล่าเขลาไหมนั่น

มาร่วมมือฝ่าทุกข์ยากฝากถึงกัน

ธรรมชาติ ประชาทัณฑ์...กันทั่วแล้ว

น้ำท่วมไทย

ตกกระหน่ำซ้ำชัดระบัดไหว
ทำอย่างน้ำนองเต็มท้องทุ่ง
ไหลทะลักเข้าเมืองนองเนืองกรุง
อยุธยาน้ำมุ่งเต็มคุ้งลาน

 รักษาตัวไว้นะญาติมิตร
อย่ายึดติดสมบัตพัสถาน
หาเอาใหม่ข้างหน้าไม่ช้านาน
ของให้ท่านอพยพหลบน้ำเลย

วิปริตฝนฟ้าพายุซ้ำ
จึงระกำไม่หยุดพุทโธเอ๋ย
ช่วยกันนะน้ำใจไทยอย่างเคย
อย่าอยู่เฉยพี่น้อง..ยามต้องทุกข์

· · แชร์

ตระหนก

เสียงประทัดสนั่นลั่นไปทั่ว

มันน่ากลัวหรือครึกครื้นให้ตื่นเต้น

ไม่อยากยินเสียงนี้มีประเด็น

เกือบตกเป็นเหยื่อระเบิดบ้านเกิดตน

ได้ยินประทัดดังยังผวา

ตระหนกตื่นทุกคราไร้เหตุผล

แล้วจะหนีไปไหนหนีใจตน

ก็ไม่พ้นทนผวาละล้าละลัง

โลกนี้คือละคร

ไม่อยากจะทำกร่างแบบอย่างเขา
มันคงไม่เข้าท่าประสาหญิง
แต่ใยมีผู้ซึ่งมาพึ่งพิง
ให้ทำสิ่งโน่นนี่หน้าที่นำ


แล้วคนที่เป็นชายคล้ายเข้มแข็ง
ไม่แสดงบทบาทวางมาดขำ
ดูอ่อนแอแป้ป้อนั่งรอคำ
แล้วจะทำไฉนอย่างไรกัน

ทั้งสิ้นคิดสิ้นคำทำลวงโลก
ทั้งสับโขลกโยกงบกลบจัดสรร
เก่งอย่างเดียวคือโกงกินจนลิ้นพัน
เมื่อถึงวันต้องเคลียร์..เอี้ยกบดาน

อยากลืมกลับจำ

อยากลืมเรื่องไร้สาระรกสมอง
เก็บมากองฝังดินให้สิ้นซาก
หรือว่าเผาทำลายคล้ายปิดฉาก
หรือไม่ฝากทะเลลมไปถมทราย

ทำอย่างไรก็ยังจำน่าขำนี่
จะกี่เดือนกี่ปีไม่สลาย
ยังเด่นชัดยิ่งฝันพรรณราย
เจ็บเจียนตาย เมื่อตื่น..ฟื้นขึ้นมา

อยากจะลบอยากจะลืมเรื่องรกรก
แล้วเก็บตกสาระตามประสา
ทำวันนี้ตามความเชื่อเหลือเวลา
มันอาจช้าหากไม่ทำ..ตามที่คิด

ถึงเวลา..ฟ้อง

หัวใจ.ละเหี่ย.เป็นเบี้ยล่าง
คนสมอ้าง.ถือกฎหมาย.ช่างขายหน้า
เที่ยวข่มขู่.เชิดหู.ดูหางตา
จะรู้ว่า.ใครแน่..มาแก้อาย

มาเจอคน.รู้กว่า.ทำหน้าเร้อ
แล้วจะเจอ.ถูกฟ้อง.ต้องกฎหมาย
สวัสดิการ.ของคน.ป่นทำลาย
ไม่กลัวตาย บอกให้รู้..ดูต่อไป


ในเมื่อรอมชอม.ไม่ได้ผล
ก็แค่คน.เหมือนกัน.ไม่หวั่นไหว
ถึงเวลา.ต้องล้าง.หรืออย่างไร
ฟ้องมันให้.รู้ว่า.ใช่ค้าความ


แต่ต้องการ.มาตรวัด.บรรทัดฐาน
เมื่อทำงาน.ไร้ยุติธรรม.ถูกหยันหยาม
มันต้องเล่น.บทหนัก.กันสักยาม
แล้วนับหนึ่ง.สองสาม.ก้าวข้ามไป


ถึงทางตัน.หันมาสู้.เพื่อดูผล
เขาก็คน.เราก็คน.ทนไม่ไหว
ถูกบีฑา.บ้าบอ.ท้อทำไม
ใยไม่ใช้.กฎหมาย..ไว้ช่วยคน


หรือว่ากฎหมาย.บ้านเมืองนี้
เขียนให้มี.เข่นฆ่า.โฉดช้าฉล
ไม่ได้แก้.ปัญหา.ประชาชน
เพราะว่ามนต์.แห่งกฎหมู่..มันดูดี


เพลานี้.คนดี.ล้วนหนีหาย
เหลือเพียงใหญ่.คับฟ้า.ประดาผี
สูบไม่เลือก.เกลือกกระหาย.ในบัตรพลี
ไม่รักษา.หน้าที่.พลีแผ่นดิน (หวาน คำ)


เพราะสันดาน.คนดี.ที่ถูกต้อง
ไม่สนอง.อำนาจ.จนชาติสิ้น
ข้าราชการ.ตัวดี.ที่โกงกิน
เพราะใช้ลิ้น.เลียหวัง.เด่นดังดี

แค่เขาโยน.ตำแหน่งใหญ่.ก็ใจปลื้ม
ลืมตัว.ลืมตน.ลืมหน้าที่
รับใช้เยี่ยงทาสกระวาดกระวี
ลืมศักดิ์ศรี.ความเป็นคน..สับสนจริง

ขี้ข้าเงิน

เงินเป็นถุง เป็นถัง นั่งยิ้มแฉ่ง

ใครจะแข่ง วาสนา ขี้ข้าไพร่

ทำดีทำชอบ มอบกันไป

เมื่อเลือกไร้ ศักดิ์ศรี ขี้ข้าเงิน

RAIN

ฟ้าร่ำมิยอมหยุดหย่อน
เปียกปอนท่วมทั่วหัวระแหง
ชาวนาอุตส่าห์ลงแรง
ใยแกล้งกันได้ลงคอ

สัตว์เลี้ยงตายน่าอนาถ
พายุสาดฝนซัดพัดต่อ
ยากแค้นขื่นข้นทนรอ
ใครหนอพอได้เยียวยา

จะอยู่จะกินถิ่นนี้
มากมีทุเรศเสดสา
กินข้าวแจกแลกน้ำตา
ชาวนาสิ้นข้าว..ร้าวใจ

ใจหนึ่ง

หนึ่งใจคือใจหนึ่ง

หวังพึ่งพาประสารัก

เวลานำพาชัก

ให้ใจขวักไขว่ในมายา