หน้าที่ของน้ำค้าง

น้ำค้างแวะ.ทักทาย..กับใบหญ้า

แล้วถามว่า..เจ้าหนาวไหม

เราแค่เพียง.มาค้าง..แล้วจางไป

หากเจ้าไม่.ให้ค้าง..คงร้างลา

หน้าที่เรา.ลงมา..หาที่ค้าง

ไม่ต้องสร้าง.ที่อยู่..ให้หรูหรา

เพียงใบไม้.บางบาง..ให้ค้างคา

เราก็กล้า.จะค้าง..ริมทางเดิน


เมื่อตะวัน.สาดส่อง..เต็มท้องฟ้า
เราก็ลา.จากเจ้า..ดินเขาเขิน
กลับมาใหม่.คืนหนาวสั่ง.ใช่บังเอิญ
คงนานเนิ่น.เช่นนี้...และจีรัง...

เหลี่ยม

บวบเหนี่ยวยึดยึดเหนี่ยว..เพื่อเกี่ยวเกาะ

แค่พอเหมาะไม่หักงอ..พอค้ำไหว

พยุงต้นพยุงร่าง..ก้านกิ่งใบ

เมื่อเติบใหญ่ผลหนัก..อาจหักราญ

เหลี่ยมบวบก็เป็นเหลี่ยม..ธรรมชาติ

ไม่คมบาดแค่เลื้อยเลาะ..เกาะตามร้าน

แต่เหลี่ยมคนนั้นหนา..น่ารำคาญ

เหลี่ยมคนพาลยิ่งควรหลีก..ปลีกให้ไกล

หนาว (2)

..ใบไม้แห้ง.ร่องผลอย.ตามรอยฝัน

เห็นกลุ่มควันลอยฝ่า.ป่่าหมอกหนาว

หยดน้ำค้าง.เมื่อคืน.ยังชื้นพราว

เป็นเรื่องราว.หนาวหนาว.และร้าวราน.. 

..คิดถึงใคร.ที่ไหน.ก็ไม่รู้

จะยังอยู่.อ้างว้าง.บนทางผ่าน

วันเวลา.แห่งฝัน.มันเนิ่นนาน

ดอกไม้บาน.เฉาเหี่ยว.หมดเรี่ยวแรง..

หนาว

คิดถึง.ฉันไหม.คนไกลโพ้น

อยากตะโกน.ข้ามฟ้า.ทะเลใส

ว่าฉันนี้.คิดถึง.เต็มหนึ่งใจ

ได้ยินไหม.โปรดบอกด้วย.ช่วยตอบที

ลมหนาวพัด.กัดกร่อน.ตอนรุ่งสาง

เจ้ามอมคราง.ข้างกองไฟ.กองใหญ่นี้

แม่เฒ่าเติม.ฟืนต่อ.ไฟพอดี

เด็กน้อยรี่.เข้ามาอิง.ผิงไฟควัน

หยิบมันเผา.พอสุก.คลุกขี้เถ้า

แกะเปลือกเป่า.อุ่นอุ่น.ช่างกรุ่นฝัน

.......................และนี่คือรางวัล

มอบให้กัน.วันฟ้าหนาว...ดาวจงรู้

.......................

บนดอยปุย

จากหนึ่งเส้น.เป็นหนึ่งผืน.ชื่นใจนัก

มือเย็บปัก.ถักทอ.ใจจ่อจด

จิตแน่นิ่ง.ทิ้งสาย.ลายงามงด

มันคือบท.แห่งงาน.กาลเวลา

รุ่นต่อรุ่น.หนุนนำ.ทำเช่นนี้

เป็นวิถี.ชีวิต.ของผู้กล้า

หยัดอยู่บน.ดอยสูง.สูงเสียดตา

อยู่เพื่อท้า.ชะตาสู้.กับผู้คน

วัฒนธรรม.คนเมือง.เป็นเรื่องยาก

ใช่สุขหรือ.ลำบาก.ยังสับสน

เส้นทางที่.ทอดยาว.กลางป่าบน

มันคือมนต์.เงินตรา.และปัจจัย

จะดอยสูง.แค่ไหน.คนไปถึง

ปานประหนึ่ง.นำสิ่งดี.มีมาให้

ค่อยค่อยกลืน.หรือไม่.กลืนหายไป

คนรุ่นใหม่.นุ่งยีนส์.มาปีนดอย

ชุดสวยชาวเขาสวยงามมาก

หัวโขนอันใหม่ใหญ่กว่าเดิม

มีคนหยิบหัวโขน..มาโยนใส่

จงรับไว้..และใช้..ในหน้าที่

คนปรารถนา..นั้นมากมี

จงยินดีสิ่งที่ให้..ไปครอบครอง

หยิบขึ้นพิจารณาดู..ก็หรูหรา

เหมาะกับข้าฯให้มา..แหมถูกต้อง

หยิบหัวโขนสวมใส่..ใจลำพอง

แสนกระหยิ่มยิ้มย่อง..ลองไปมา

โอ้มันหนักไม่เบา..ยิ่งเขลานัก

ไปทึกทักว่าเหมาะ..เพราะตัณหา

อันตำแหน่งใหญ่โต..ใช่โสภา

ใช่รักษาเก้าอี้ใหญ่..ไปวันวัน

......................

อีกเมื่อไร

เมื่อไรบ้านเรา..จะสงบ

จะสู้รบกันไป..ทำไมเล่า

ด้วยคิดว่าบางอย่าง..จะบางเบา

เมื่อคนมาปัดเป่า..ข่าวชายแดน

...สันติรึ..สันติ...

อีกกี่วิธีการ..ที่คิดแค้น

เพื่ออะไร..เพื่ออะไร..ใครดูแคลน

มันเป็นแผนชั่วร้าย..ที่ป้ายกัน

สิทธิสวัสดิการ..รัฐจัดให้

มากกว่าใครประเทศนี้..ที่จัดสรร

ยังเรียกร้องกล่าวอ้าง..อย่างเมามัน

แค่ปลุกปั่นวุ่นวาย..ตายต่อไป

เมื่อไรเรา..ได้กลับบ้าน..

เมื่อไฟรานรุกรอบ..คำตอบใหญ่

ฤาต้องฝังร่างริน ณ ดินไกล

ถึงยามไร้แผ่นดิน..กลับถิ่นเดิม

.......................

ภาพลวงตา

มันเป็นแค่เพียงภาพ..ที่ฉาบสวย

ห่อหุ้มด้วยอาภรณ์หรู..ดูมากค่า

แต่อาจมีจิตใจ..ไร้ราคา

แค่ลวงตาผู้คน..บนหนทาง

เมื่อสังคมชมชอบ..คำตอบใหม่

คือรับใช้เงินตรา..จนหน้าหมาง

ก็หลอกลวงกันไป..เรื่องไร้ยาง

เพิ่มช่องว่างห่างไกล..ศีลธรรม

..........

คนติดเกาะ

พลัดถิ่น.มาไกล..ถึงในเกาะ

ก็เพราะ.ไร้เส้น..เช่นใครเขา

ติดเกาะมา.สิบปี..แล้วนี่เรา

ยามเหงาเหงา.เดินย่ำทราย..ชายหาดงาม

น่าสงสาร.ไม่มีใคร..ไหนมาเยี่ยม

เราซิเตรียม.ปลาสะดุ้ง..กุ้งมะขาม

หอยชักตีน.ปูไข่..ตัวใหญ่ตาม

เฝ้าเพียรถาม.คนมากิน... ณ ถิ่นนี้

หอยชักตีน+น้ำจิ้มซีฟูด

ทั้งสถาน.ที่พาชม..สมคุณค่า
เรือเทียบท่า.พร้อมพาชม..สมศักดิ์ศรี
หาดน้อยใหญ่.ใกล้ไกล..ไปทันที
หากว่ามี.ใครมาเยือน..เป็นเพื่อนใจ

ชุดดำน้ำ เบ็ดตกปลา..พาพร้อมเหยื่อ
ถ้าไม่เชื่อ.มาพิสูจน์..พูดจริงไหม
สั่งเรือออก.ทันที..จะใกล้ไกล
ท่องเที่ยวไป.ในทะเล..ตังเก(คง)อาย

...................

สันติภาพที่เงียบหาย

รางรางและริบหรี่
มันบ่งชี้สันติภาพ

เสียงปืนจากกองปราบ

มันก็ฉาบด้วยคารม

สันติและสันติ
อีกกี่วิธีการก็ขื่นขม
เงียบหายกับสายลม
เพียงขอข่มตาพักสักครึ่งคืน..


..................

บอกไม่ได้

อย่าผยองพองขน..เลยคนเอ๋ย

อย่าเยาะเย้ยว่าเด็ก..เล็กเดียงสา

เรื่องบางอย่างบอกไม่ได้..ในตำรา

เชิญไปหาคำตอบ..จะขอบคุณ

เมื่อท่านบอกว่าไม่ผิด..ให้คิดใหม่

อย่าใส่ใจระเบียบฯ..ทำเฮี๊ยบฉุน

ทำไปเถิดเชื่อคำ..ว่าทำบุญ

ก็อย่าวุ่น (เมื่อ) สตง.มาขอคืน

..............

คนหนอคน

สมเพทเวทนา..แสนสาหัส

ตระบัดสัตย์พลิกลิ้น..คำปลิ้นปล้น

นี่แหละหนอ..คนหนอคน

นับถือตนสักนิด..คิดให้ดี

จะให้ใครไหนเล่า..เฝ้านับถือ

จะยกมือวันทา..ในศักดิ์ศรี

เพราะไร้สิ้นศรัทธา..ค่าที่มี

ตัวบ่งชี้..ค่าตน..คือคนดี

............................