ชงโค

เห็นชงโค ดอกแรก ผลิแตกช่อ

งามละออ ม่วงเด่น เป็นราศรี

มันคงชู ตั้งแต่เช้า หนาวฤดี

แต่เจ้าของ ไม่มี หรี่ตาดู

เมื่อเข้าบ้าน ตอนเย็น จึงเห็นชัด

สวยถนัด กลีบสง่า จัดว่าหรู

พอจะอวด ชาวบ้าน ผ่านประตู

เจ้าคงชู ดอกเด่นงาม อีกยามนะ..

ระยะทาง

ตะวันลา รัตติกาล ผ่านมาทัก
คิดถึงนัก คนไกล ในความฝัน
ระยะทาง ความอดทน คนไกลกัน
คงไม่บั่น รักนั้น ให้สั้นลง

ความเหงาแผ่ ซ่านเศร้า เข้าแทนที่
เมื่อราตรี เติมอารมณ์ สมประสงค์
พิสูจน์ใจ หนักแน่นนั้น ว่ามั่นคง
ว่ายืนยัน ยืนยง ตรงต่อใจ 

กินกวีแทนข้าว

กินกวีแทนข้าวแม้ด่าวดิ้น
ดีกว่ากินหินทรายละอายชั่ว
จะขัดขืนยืนยันมั่นในตัว
ไม่ก้มหัวให้อธรรม..ระยำเลว

ฤๅถึงยุคจะดับสูญ

อาจเป็นเพราะถึงยุคของทุกข์โศก

คนทั้งโลกร้องไห้ในยุคเข็ญ

ประเทศไทยก็ร้าวเข้าประเด็น

มันอาจเป็นความวิโยคของโลกนี้

ยุคข้าวยากหมากแพงแก่งแย่งยื้อ

ยุคที่ถือเงินตรากว่าศักดิ์ศรี

ยุคที่คนเข่นฆ่าประดามี

ยุคเศรษฐี-ยาจก..ตกพร้อมกัน 

เหงา-เศร้า

สิ้นหวังทุกสิ่งอย่างบนทางฝัน
อ้างว้างอยู่อย่างนั้นในวันเหงา
มีใครบ้างแบ่งปันช่วยบรรเทา
เห็นแล้วเศร้า ในอก สะทกสะท้อน..

วางทุกอย่างบนทางระหว่างฝัน

ทดท้อมันเกินกว่าจะไถ่ถอน

หันหน้าไปทางใดเล่าโฉมบังอร

                     เขาร้างรอนแรมไกลไม่หวนคืน ...(FreeDom Mind ‎..)

เมื่อสิ้นหวัง สิ้นสุข ทุกข์ท่วมท้น
เมื่อสิ้นคน เหลียวแล แค่สะอื้น
หวังทั้งที่ ไร้หวัง ทุกนั่งยืน
หวังโชคคืน อีกครั้ง...ก็ยังดี.

อรุณรุ่ง

อรุณรุ่ง พรุ่งวัน ตะวันทัก
ชีวิตจัก หมุนมา ตามฟ้านั่น
เดินต่อไป ตามทาง ของกลางวัน
ถี่กระชั้น รีบรุก ทุกนาที

ลมหายใจ เข้า-ออก บอกจังหวะ
ด้วยระยะ ของจิต ชีวิตนี้
อยู่บนโลก สุขโศก โยกทวี
กรรมชั่ว-ดี สถิต นิจนิรันดร์..

ยามท้อแท้

เมื่อยามที่ท้อแท้
เมื่อยามที่แพพ่าย
เมื่อยามหัวใจสลาย
มันคล้าย ๆ จะหมดแรง

เหตุอันใด ทำให้ท้อ
งานหรืออะไรหนอทำให้
ถ้าบ่นแล้วสบายใจ
ให้บ่นได้...3 วัน ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ไม่มีอะไรในกอไผ่...
เพียงแค่ใจ มันแกว่ง ตามแรงปั่น
ยิ่งกว่า คมมีด กรีดจาบัลย์
พอข้ามวัน คงหลุด...จากจุดนี้

โถ...นึกว่าจะแน่ !
ก็แค่"มาร"ผ่านมาทำหน้าที่
พิสูจน์ความแข็งแกร่งแห่งชั่ว-ดี
ถ้าเท่านี้ยังท้อ...ก็น่ากลัว (จะแย่)  ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ได้พบมารสำราญจิต..
ได้พิชิต ความโฉดเขลา เงาสลัว
ของอำนาจ บาทใหญ่ ที่ใกล้ตัว
ความดี-ชั่ว กับดัก ผลักความดี..

ก็เรื่อง...ธรรมดาโลก
เหมือนนิยายรัก,โศก ใส่สี
จริงคือเท็จแต่เท็จจริงมันไม่มี
บนเส้นทางสายนี้..จึงอย่างนั้น.(ยังไม่ชินอีกหรือครับ) ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

ธรรมดา ธรรมดา คาถาท่อง
อย่ามัวร้อง ว่าแพ้ มันแค่ฝัน
ธรรมะ ทำใจ ต้องคู่กัน
เมื่อสวรรค์ มีตา ฟ้าคงเห็น

นี่..ปลอบใจตัวเอง..ใช่ไม๊ ?
ยิ่งปลงยิ่งไปยิ่งใช่เล่น
รอสวรรค์ช่วยทำยิ่งลำเค็ญ
เพราะความจริงก็เห็น...เป็นไปไม่ได้...ลุงหมู บ้านยะมะรัชโช

เป็นทางออก ที่เฉาโฉด โกรธสวรรค์
ไม่ลงฑัณฑ์ ไร้ตา เหมือนบ้าใบ้
ปล่อยคนผิด ลอยนวล มากวนใจ
เชื้อโรคร้าย แผ่กระจาย ไปหลายวา

แค่เข้ามาทดสอบตอบความแกร่ง
ว่ามีแรงหรือท้อถอยคอยวาสนา
สิ่งที่เป็นด้วยโชคช่วยหรือนำพา
แค่นั้นหนาอย่าคิดมากให้ยากนาน ...FreeDom Mind ‎...

อย่า-กลัว

อย่ามาคิดสงสารพาลมารัก
อย่าหว่านชักแม่น้ำหมายตามสอย
อย่าเอ่ยอ้างวาสนาพาเลื่อนลอย
อย่ามัวคอยเอาใจไม่ได้การ

กลัวใจจะอ่อนไหวไปตามนั้น
กลัวว่าวันผ่านพ้นจนเกินขาน
กลับรับปากเขาไปไม่ช้านาน
กลัวสงสารตัวเอง..แบบเกรงใจ

อย่ามาตีสนิทมีพิษซ่อน
อย่ามาอ้อนอ่อนหวานพาลอ่อนไหว
อย่ามาแกล้งทำดีต่อนี้ไป
อย่ามาใกล้ อย่ามา..มองตากัน

กลัวอ่อนไหวในคำทำให้หมอง
กลัวน้ำตาจะนองเพื่อนพ้องขัน
กลัวพบความโศกเศร้าไม่เท่าทัน
กลัวจะฝันสลายกลางสายชล..

http://www.youtube.com/watch?v=WQbUEYaNUik&feature=related

น้ำใจไหลหลั่งริน

วันที่น้ำ ไหลหลั่ง ดั่งฟังโกรธ
สายธารโหด เชี่ยวไหล ไปท่วมถิ่น
ไทยก็มี น้ำใจ ไหลหลั่งริน
ซับชีวิน ซับชีวิต..ซับจิตใจ

อาหารเพียงมื้อยื้อชีวิต
ไม่ยึดติดความอร่อยค่อยค่อยใส่
เพื่อยังชีพ แรงกาย ลมหายใจ
เพื่อวันใหม่ วันหวัง แม้ยังเลือน

ทุกข์ท่วมท้นล้นไทยไปทุกหย่อม
ทุกข์มาพร้อมหน้ากันวันฟ้าเคลื่อน
ทั้งรวยจนทนกันนั้นหลายเดือน
ยิ้มทั้งเปื้อนน้ำตาไหลบ่าริน

เห็นรอยยิ้มผู้รับประทับยิ้ม
คนให้อิ่มเอมใจไม่รู้สิ้น
แบ่งความสุขกันไปใจได้ยิน

คนได้กินได้ใช้..คงคลายทุกข์