วันพฤหัสบดีที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

ทุ่งรวงทอง



คนพบผ่าน มองฉาบ แค่ภาพสวย
คนร่ำรวย ไร้รูึสึก สำนึกเห็น
แค่เม็ดข้าว ราวรวง ทั้งปวงเป็น
อาหารเซ่น ความหิวโหย โดยใช้เงิน


แต่ชาวนา หน้าดำ กรำแดดฝน
ต้องสู้ทน ร้าวราน มานานเนิ่น
กว่าจะเหลือง เรืองรอง ให้ท่องเดิน
เหนื่อยเหลือเกิน ใครจะรู้ สู้ชะตา...




วันอังคารที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

อย่า !



อย่าแตะต้อง กองทัพ สดับรู้
เสียงคำขู่ ดังลั่น สนั่นทั่ว
ทั้งนักข่าว นักเขียน อาเจียนกลัว
ต่างหดหัว ตัวรอด กอดปากกา

เมืองประชาธิปไตยใครเขาบอก
แต่นักเขียนจนตรอกออกนอกหน้า
นี่แหละหนอสิทธิ์ของผองประชา
ก็ขี้ข้า เช่นเก่าก่อน มองย้อนไป..


คิดถึงบ้าน



คิดถึงบ้านแผ่นดินเก่าของเรานั้​น
ยิ่งนับวันวุ่นวายหลายสถาน
คนล้มตายเซ่นสรวงดวงวิญญาณ
เป็นตำนานนิ่งเฉยเหมือนเคยชิน


มันเป็นแผลความทุกข์ลามรุกเรื้อ
คนเริ่มเบื่อความจริงเริ่มทิ้งถ​ิ่น
ทิ้งบ้านเรือนไร่นา ลาแผ่นดิน
ไปทำกิน ถิ่นอื่น ขมขื่นนัก


เคยกลับบ้านเยือนถิ่นเหมือนสิ้น​ค่า
เห็นหญ้าคาสูงรกอกช้ำหนัก
ถ้าทนอยู่ตรงนี้ที่เคยพัก
ก็คงจักพักยาวนาน ณ กาลนี้..


Tmc Sarawut 


เห็นข่าวเศร้าโศกาอาดูรด้วย
ข่าวคนม้วยถูกฆ่าจำอาสัญ
พระ ชาวบ้าน ร้านตลาดถูกฟาดฟัน
นี่หรือนั่น จังหวัด ปัตตานี




เคยรุ่งเรืองเมืองดังลังกาส​ุกะ
ถิ่นพุทธะ อิสลาม งามศักดิ์ศรี
หลอมรวมชาติชนผองคนดี
มาวันนี้พลัดหลงให้สงกา




สงสารญาติกามาสูญสิ้น
สงสารคนร้างถิ่นเหมือนสิ้นท
​่า
สงสารบรรพชนอยู่ต่อสู้มา
เพื่อประชา ชาติ วิวัฒน์ปัตตานี




อยากจะเห็น แดนสงบ พบสงัด
ร่วมจิต พัฒนาหนุน บุญราศี
ให้อยู่ยั้งยืนยงดำรงดี
คืนศักดิ์ศรี ชาติ ประชา กลับมาเย็นฯ




วันอาทิตย์ที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

อาถรรพ์แก่งกระจาน





แก่งกระจานอาถรรพ์เก้าวันโศก
สุดวิโยคโศกสลดรันทดหนอ
สิบเจ็ดศพสังเวยก็เกินพอ
ทั้งลูกเมียแม่พ่อ รอกลับมา



ขอบรรเลงเพลงช้าพญาโศก
กล่อมให้โลกส่งวิญญาณทหารกล​้า
สู่แดนสรวงสวรรค์ในชั้นฟ้า
หลับเถิดหนา พสุธา จะจารึก...


เหงา



เบื่อความเหงา ดื่มกิน ใจวิ่นแหว่ง
ใช่เสแสร้ง แกล้งเหงา เข้าใจไหม
ทั้งลมฝน หล่นมา จากฟ้าไกล
ยิ่งซึมแทรก หัวใจข่ม..อารมณ์เดิม...




รางวัลหรือขยะ



จะได้ซีไรท์สักทีตีกันหลายย​ก
สกปรกเช่นนี้เองหรือ
มิน่าจึงเป็นข่าวลือ
ความเชื่อถืออยู่ไหนกัน

นี่เราต้องอ่านขยะ
เป็นภาระสมองต้องสร้างสรรค์
คิดให้มันสมค่ารางวัล
เพราะว่ามีซีไรท์..การันตี


โทษใครดี




โทษฟ้า โทษฝน โทษเจ้าป่า
ผู้บังคับบัญชา ไม่เกี่ยว เชียวหรือนี่
เครื่องยนต์ ขัดข้อง โทษใครดี
หรือโทษผี เป็นเหตุ ของเพศภัย
....................

ฮ.ลำที่3ตกซ้ำแก่งกระจานตาย3

"ฮ.ทหาร"ลำที่ 3 ร่วงที่แก่งกระจานอีก ล่าสุดส่งจนท.เข้าตรวจสอบจุด และค้นหาสาเหตุ เบื้องต้นตาย 3 รอด 1 "มทภ.1"แสดงความเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ออกอาการเครียดกองทัพเสียฮ.อีกลำ


วันพฤหัสบดีที่ 21 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เหงาคนดื้อ



น้ำค้างแกล้ง เย้าหยอก แก้มดอกไม้
มองคล้ายคล้าย น้ำตา ฟ้าเกาะแก้ม
หยดน้ำใส ไหลเป็นทาง คืนข้างแรม
จันทร์เสี้ยวแต้ม ท้องฟ้า คราค่ำคืน

ลมรวยริน กลิ่นนมแมว มาแผ่วผิว
ใบไม้ปลิว แมลงค่ำ ร่ำสะอื้น
เหงาคืนนี้ ไร้เรียง คนเคียงยืน
ยิ้มเยาะฝืน เย้ยหยัน คนรั้นดื้อ




วันเสาร์ที่ 16 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

อะไรคือที่สุดของจุดหมาย



อะไรคือ ที่สุด ของจุดหมาย
ที่ฝันไว้ คืออะไร ใคร่ขอถาม
ประชาธิปไตย ในนิยาม
หรือว่าความ อยากเป็นใหญ่ ในแผ่นดิน

ใครถือขั้ว อำนาจ วาสนา
ก็ถือไพ่ เหนือกว่า พวกบ้าบิ่น
ที่ตะโกน โหวกเหวก กระทืบดิน
หมายฉีกกิน ชิ้นเนื้อ เหลือลำเค็ญ

ใช่ทำเพื่อ ประชาชน คนทั้งผอง
แค่เรียกร้อง เหยียบบ่า ผู้ทุกข์เข็ญ
เพื่อไปสู่ เป้าหมาย หลายประเด็น
แม้ต้องเข่น ฆ่ากัน..ทำมาแล้ว

วันศุกร์ที่ 15 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เยาะความเหงา



คืนนี้คนอยู่เกาะเยาะความเห​งา

สายฝนเย้าแกล้งหยอกดอกไม้ไห
​ว

ไม้ริมรั้วร่ายรำระบำใบ

ขอพักใจไปซุกนอน ณ ตอนนี้



คล้าย คล้าย



คล้ายคล้าย อหังกา..ท้าสาไถย
คล้ายคล้ายใคร หลายคน บนความฝัน
คล้ายคล้ายจะ วิปโยค โลกลงทัณฑ์
คล้ายคล้ายมัน จะสิ้น แผ่นดินไทย.


ปักษ์ใต้บ้านฉัน



ปักษ์บ้านฉันในวันนี้
มากมีปัญหาป่าเถื่อน
ผ่านมากี่ปีกี่เดือน
ก็ยังเหมือนเดิมเพิ่มทวี

ช่างรกเรื้อเชื้อไฟสุม
เกาะกุมนับศพทบผี
รอใครเข้าใจไม่มี
รอเฉือนพื้นที่ลงทัณฑ์
เป็นเขตปกครองพิเศษ
แยกประเทศแบ่งเขตขันธ์
นี่นะหรือคือรางวัล
ที่ฉันรอวันฝันคืน

มาตุภูมิแผ่นดินเกิด
เลอเลิศต้องมาสะอื้น
เมื่อเราไม่มีที่ยืน
จะฝืนต่อไปทำไมกัน...





วันพฤหัสบดีที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

แบบไทยๆ




นายกมีสองคนผิดตรงไหน

โอ้คนไทยโชคดีได้พี่น้อง
น้องได้นั่งเก้าอี้ตัวสีทอง
พี่ประคองกำกับทับอีกที


แล้วมันต่างอะไรกับหุ่นเชิด
ประชาธิปไตยไทยเกิดประเสริฐศรี
ชาวต่างชาติทุเรศประเทศนี้
ปกครองแบบน้องพี่ดีจริงจริง..
........................


ทั้งซุกหุ้นหมุนขยับรับกันท​ั่ว
ทั้งครอบครัวรวยโครตมากจากไ
​หนนี่
ทำไมคน ส่วนมาก ยากทวี
ตระกูลนี้ สร้างกรรมใด..ใยร่ำรวย...




จะเอาอย่างสร้างบ้างหวังชาต
​ิหน้า
หรือสร้างวัดสร้างวาจึงหน้า
​สวย
หรือทำทานคนจนแจกคนป่วย

คนถึงอวย ห้อมล้อม ยอมเป็นทาส...


อาดูรโดย


เม็ดฝนหยดเผาะเกาะใบไม้
ฟ้าร่ำไห้โศกใดใคร่ขอถาม
หรือโศกาอาดูรโดยโหยหาตาม
กับนิยามแผ่นดิน..ที่วิ่นแหว่ง


ใต้ยังเดือดเลือดพล่านเต็มลานศา​สน์
ใครประกาศวาดฝันเลือนลางแสง
ฟ้ายังมืดหมอกทับกับสีแดง
สีทองแห่งวิญญายังราโรย


อีสานก็แย่งชิงสิ่งล้ำค่า
พสุธา้ร้องร่ำรำพันโหย
หรือว่าัมันจะสูญอาดูรโดย
ปล่อยคนพาลกอบโกยโดยง่ายดาย


ตำแหน่งที่เย้ายวลใจ


ตำแหน่ง กลาโหม น่าโลมเล้า
หอมยั่วเย้า ยวลใจ คนไขว่คว้า
ต่อสายตรง วิ่งเต้น เน้นเข้า...
ตา
หรือน้องยา นั่งควบ รวบเสียเลย

มีอะไร ดีนะ กระทรวงนี้
ใยจึงมี ผู้หมายปอง ต้องเฉลย
มีอะไร ซ่อนอยู่ อยากดูเอย
หรือเปิดเผย ไม่ได้..คล้ายความลับ

มนต์ขลัง



ไหนบอกว่า เป็นไพร่ ตอนขายฝัน
ใยกระสัน เป็นเสนา เวลานี้
วิ่งจนวุ่น ลุ้นจนชวด ปวดฤดี
โอ้เก้าอี้ เหล่านี้ ช่างมีมนต์


จะโทษใคร


แวะมาอ่านกลอนรักที่หนักอก
ทั้งช้ำฟกอกหักรักสลาย
ทั้งรักหวานชื่นชู้มิรู้คลาย
แม้ความตายต้องเมินเดินจากพลัน



บางลีลาเหงามากไม่อยากเอ่ย
ขาดยอดชู้คู่เชยมาเกยฝัน
ร่ำพิรี้พิไรอาลัยกัน
ด้วยสวรรค์ไม่เข้าข้างอ้างว้างไ​ป


บางคนก็พึมพำกับธรรมชาติ
งามพิลาสเขาเขินเนินไสล
หาดทรายชายทะเลลมเห่ไกว
ชมแล้วใจเบิกบานสราญรมย์

บ้างก็ปลิดปลดปลงลงธรรมะ
ลด เลิก ละกิเลสเศษหมักหมม
หันหน้าเข้าวัดวาละอาจม
หวังชั้นพรหมชาติหน้าถ้ายังมี


อะไรกันหนักหนานะมนุษย์
ประเสริฐสุดอยู่ไหนในวิถี
เดินย่ำเท้าที่เก่าเหงาอยู่ดี
เพราะกรรมดีไม่เกิดเปิดประตู

เดินมาจากบ่่่วงเหวที่เหลวไหล
เดินให้ไกลสิ่งลวงตาว่าเลิศหรู
เดินเพื่อหันไปมองแล้วตรองดู
เมื่อตัวกู ไร้ประโยชน์ จะโทษใคร



วันพุธที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

เสียงขลุ่ยครวญ



เสียงขลุ่ยครวญ หวลมา จากฟ้าโค้ง
คล้ายเชื่อมโยง ใจกับใจ ให้เกี่ยวข้อง
ทอดบรรเลง เบาแผ่ว แว่วทำนอง
คนใจหมอง หม่นเศร้า...เกินเข้าใจ

สุภีวดา สุภาวดี ‎....
เสียงขลุ่ยครวญใจมันหวลไห้สะท้อน
แม่งามงอนที่เคยขอนสิหายไหน
แตะขลุ่ยผิวพริ้วทำนองอาวรณ์ใจ
น้ำตาไหลใครจะเห็น เช่นคนตรม

 

อัศนี พลจันทร์ อัยการเก่า
เขียนเพลงเล่า ความคิด ด้วยจิตมั่น
ทั้งความเหงา ความคิดถึง ความผูกพัน
ความรักชาติ บ้านเมืองนั้น เกินบรรยาย

‎...
เสียงขลุ่ยครวญ หวลไห้ ใจโหยหา
ใยน้ำตา เจ้ากรรม ทำหน้าเปื้อน
ดาวกระพริบ เริงร่า มองหาเดือน
ใครเป็นเพื่อน คืนเหงา ใต้เงาจันทร์



ฟ้าคืนนี้ สีเทา เงียบเหงานัก
เสียงขลุ่ยทัก ถามทวง ถึงห้วงฝัน
พร้อมกล่อมขับ หลับไป ในนิรันดร์
ขอแค่ฉัน ฝันว่า...เธอมาเคียง

 

เสียงขลุ่ยออดเอียดเสียดหู 
โฉมตรูเจ้าอยู่หนไหน 
ทิ้งข้าให้เหงาเศร้าใจ  
หาใครเป็นเพื่อนเดือนเอย

บทของตน

ภาพ : ทรงเกียรติ ภารดี

ฝนพร่ำฟ้าเตือนตื่นในคืนหนึ่ง
ให้คิดถึงภาพซ้อนตอนฟ้าสาง
แสงสุรีย์สาดเส้นเป็นรางราง
นกเตรียมกางปีกบินจากถิ่นคอน

สัตว์โลกเริ่มเคลื่อนไหวอีกไม่ช้า
เมื่อเพลาคืบคลานจากกาลก่อน
หน้ากากถูกหยิบสวมร่วมละคร
ต่างรำฟ้อนร่ายร้องบทของตน..


 ภาพ : ทรงเกียรติ ภารดี